Nog op het moment zelf dat ik de woorden “singer-songwriter” intik, besef ik dat die omschrijving eigenlijk niet de juiste is, maar ik vind momenteel niks beters. Immers, Malcolm Holcombe is zoveel meer dan zanger en liedjesschrijver: hij beschikt over wat ongeveer de scherpste pen sinds Townes en vooral hij is bovenal een unieke performer die van elk concert, ongeacht hoeveel of hoe weinig toeschouwers zijn publiek vormen, een heuse gebeurtenis maakt. Dat mochten we zelf al een paar keer meemaken en ik kan é, hand op het hart, verzekeren dat je na zo’n optreden als een ander mens naar huis gaat.

Zeker op deze zeventiende plaat, gaat Malcolm heel diep. Zo mogelijk nog dieper dan gewoonlijk en dat heeft alles te maken met de medische diagnose, die hij opgelepeld kreeg. Kanker was het en dus levensbedreigend. Hij besloot de dertien songs op te nemen in een nabijgelegen studio, met slechts die ene, onvervangbare begeleider, die Jared Tyler is en die al bijna een kwart eeuw aan Malcolms zijde te vinden is. Zo’n lang partnerschap heeft zo zijn voordelen: waarvoor niet-muzikanten de wendingen die Malcolm in zijn songs legt, niet altijd even duidelijk zijn, voelt Tyler moeiteloos aan waar een song heen gaat. Sterker nog: hij kent Malcolm zodanig goed, dat hij zelfs bij machte is te anticiperen en zijn versieringen klaar te hebben tegen het moment dat de zanger op het punt aankomt dat de begeleider voor ogen had. In die zin is deze plaat méér dan een soloproject van Holcombe: het is eigenlijk een duoplaat rond songs van de zanger en componist, maar met meer dan overduidelijke inbreng van de begeleider. De dwingende kant van de situatie zal er wellicht mee voor gezorgd hebben dat de twee Heren -en ik gebruik opzettelijk de hoofdletter- nog intenser zijn gaan samenspelen.

Dat levert hier alweer een kleine drie kwartier bijzonder knappe muziek op die, zoals gewoonlijk bij Malcolm, niet meteen tot de easy-listening categorie behoort, maar met iedere draaibeurt aan intensiteit en diepgang wint. Dat heeft dat weer te maken met wat radioman Martin Anderson, die Malcolm ontelbare keren in de studio had, “Malcolmisms” noemt: een heel eigen idioom, doorspekt met mogelijk zelf verzonnen wijsheden en spreekwoorden, die illustreren hoezeer de wereld van Malcolm apart is van alle andere universums. Hij slaagt er in zijn teksten te voorzien van dingen als “You Gotta Butter Your Bread on The Right Side” in “Happy Wonderland” of “It’s an Everyday Battle Waking Up In The Morning,..Lock The Doors and Close the Windows,..Turn the music Up Louder” uit “The Wind Doesn’t Know You” maken dat dit alweer genieten is van A tot Z. Naar ik verneem, moest Malcolm recent toch weer alle geplande shows afgelasten, omdat bij medische tests gebleken is dat er toch nog wat loos is in één van zijn longen. Ik kan alleen maar hopen dat alles weer goed komt, mant in mijn kleine wereld is Malcolm Holcombe nogal onmisbaar.

(Dani Heyvaert)